kadınım ya duygusalmışım

Dönmenin bu kadar zor olduğunu bilmiyordum. Bir haftadır İstanbul`dayım ama yazamadım bir şeyler değişti bende. Canı sıkıldıkça kanepenin yerini değiştiren bir insanda değildim. Hatta karakterim konusunda sabit fikirli biri bile sayılırım. Şimdiyse kanepenin, televizyonun, masanın yeri değişti içimde. Neşemi bir yerlerde unutmuşum gibi hissediyorum. Bazı şeylerin benim için ne kadar önemli olduğunu hiç fark etmemişim bu zamana kadar.  Keşke doğduğumuzda kolumuza takılan isim bilekliğimize son kullanma tarihimizi de yazsalar. Ya üzülme düğmesi olsa bari. Falcılara gidesim, büyücülerde büyü arayasım var. Kurbağa bacağı istesin onu bile kendi ellerimle tutarım ben. Her şey fazla fazla geldi. Peş peşe üstüme üstüme geldiler. Kimse şövalyelik kurallarını uygulamadı. Kimse delikanlı gibi tek tek de gelmedi. En kötü davrananda bana zaman oldu. Zaman uzadı, işten bitmek bilmeyen aramalar durmadı. Herkesin başına kötü şeyler geliyor, kimse hayattan sıyrılmıyor biliyorum. Hayat devam etmiş ben kırmızı ışık zannedip durmuşum. Ben dururken de işler birikmiş. İşin kötü tarafı bugün arkamdan konuşurken yakaladım. Bana çok üzgün olduğunu söyleyip arkamı döndüğümde “Kadın olunca duygusal oluyor. Bir gitti iş falan umursamadı.” Umursamamışım ben. Rapor almama rağmen sabah akşam hastanede beklerken bir sürü işlerini yaptım onların. Ama onlara göre patron beni çoktan kapıya koymalıydı. Kadınım ya duygusal davrandım. Evet belki de öyle davrandım ama erkeklerle eşit kabul edilmeyen ikinci sınıf vatandaş yerine konulan biz değil miyiz? Bir kere şımartıldıysam ne olmuş. Döndüğümden beri onlar gelmeden işe gelen, en son çıkan benim. Aslına bakarsanız gelmediğim günlerin telafisi için bile yapmıyorum bunu. İtiraf ediyorum ne kadar yoğun olursam o kadar uzaklaşıyorum yaşadıklarımdan.