size hiç biri ölmeden cenaze evi temizlemenizi söylediler mi

Ne kadar söylersek söyleyelim, kendimize arada hatırlatırsak hatırlatalım kaybetmeye yaklaşmadan kıymetini hiçbir şeyin değerini anlayamıyoruz. Densiz doktorun biri ümit yok dediğinde, densiz biri gerekli hazırlıkları yapın dediğinde sizin ne kadar acı çektiğinizi görmüyor. Sadece bir gün gitmedim. Öğlen arayıp kalp masajı yaptıklarını söylediler. Vazgeçmedi. Ama bana her ihtimale karşı evi temizlememi söylediler. İhtimal eşittir soğuk bir beden. İki katlı aslında temiz olan o evi Sidikli ve iki kuzenimle tekrar temizledik. Hiçbir şey hissetmedim. İçim ölmüş robot gibiydim. Sadece aklımda temizlemek vardı. O kadar. Duyduğumda deli gibi ağlayan ben bir anda robot oldum. Dayılarıma tabut için ağaç kesmelerini söylemişler. Hazırlıkmış, pehh. Takım elbisesini çıktı en son ne zaman eline aldığını bilmediğim alet edevatı alıp gitti. Ne hissetmiştir acaba? Kimseye onun ölmeyeceğini anlatamıyorum.  Aklıma önceki krizinde çalışmayan salak şok cihazı gelip durdu. Diğeri getirelene kadar nefes almayı unutmuş gibiydim. Herkes acı çektiğini söylüyor. Doktorlar mücadele ettiğini ama artık eskisi gibi olmayacağını söylüyor. Bunların hiç birini duymak istemiyorum. Acı çekmesindense.. denip yarım bırakılan cümleler dolu etraf. Bencilce belki ama olmaz. Ben bunu şuan kaldıramam. İlk krizini geçirdiği akşamdan sonra onu görmek imkansızlaştı. Normalde sık sık yanına girmemize izin verirlerken günde bir defa dediler, o da camın ardından. O saatten sonra birbirimizi yemeye başladık. Her gün kim girecek krizi yaşar olduk. Şey babam iki karton sigara aldı ve hemşireyle hastabakıcılara rüşvet verip Sidikli ile benim gece görmemizi sağlıyor. Uyuz salak okul kimliğini kullanıyor. Patlamanın olduğu gündü ilk krizi. Askeriyedeki olağanüstü durumdan dolayı iki kuzenim zor geldi. Yine bir yerde bir şey patlayıp hayatımızı etkiledi işte.  O ikisi de kaldıkları iki gün boyunca askeri kimliklerinden faydalandı. Sanırım onları içeri aldıkları için, bende öyle bir kimlik olmadığı için onlardan nefret ediyorum. Haksızlık bu. Mikropsa dertleri, çöplükten çıkmadım ya. Sürekli gelenlere öncelik vermek zorunda kalıyorum. Tüm yeğenleri geldi. Adamlar dünyanın bir köşesinden gelmişken hayır olmaz diyemiyorsun. Aslında diyorum ama bana Amerika’dan İstanbul’a sonra buraya kaç saat yol çektiklerinden bahsediyorlar. Onlara, ama onun torunu benim diyemiyorum. Erkek kardeşi dedemi o halde görünce hastalandı. Hastanede bir yatakta ona açıldı. Hayatım neden bu kadar kötü? Bütün gün bekleme salonundaki yoğun bakıma ait kameradan dedemi izliyorum. Bir şey olur kimse görmez diye korkuyorum.