dedem hala benimle oynuyor olsa

Bir şeyi fark ettim insan beklerken bir sürü şey hatırlıyor. Bazen küçücük detayları, bazen anı kütlelerini. Her kız çocuğu babasına aşık olur. Bende aşıktım ama dedem varken babamı gözüm görmezdi. Dedem sol ceket iç cebinden hep çikolata çıkarırdı ben çocukken. Büyüdüm yine değişmedi. Dedemin büyüsü buydu. Sanki o cepteki çikolata hiç tükenmeyecek gibi gelirdi. Hiç elimi cebine atıp kontrol bile etmedim. Noel baba gibiydi işte. Babaannemlerde ne zaman sıkılsak beyaz atlı prens gibi kurtarmaya girdi bizi. Bahçe kapısını açar torunlarımı almaya geldim diye seslenirdi. Bir arkadaşının alabalık çiftliğinde durur istisnasız eve giderken alabalık alır, beklerken Sidikli'ye zorla da olsa yedirirdi. Sidikli onu sevdiğinden sevmediği balığı yerdi. Tıpkı benim et yemem gibi. Her yaz istisnasız tüm torunlarını toplar kuzu kestirirdi. Saatlerce dil döker yedirirdi bana o eti. Sonra ben ağlarken bağıranı basardı. Dedeme çok kızardım çocukken, kuzuyu öldürdü diye suçladım. Tüm torunları ona çektiğinden olsa gerek hep bir deri kemik torunlarını besleyeceğim diye aklı çıkardı. Ne zaman kavga etsek kuzenlerimden biriyle, birer dizine oturtur kardeş kardeşle kavga etmez derdi. Ben dedemden çok şey öğrendim. Onda sonsuz bir affetme vardı. Ne yaparsanız yapın kucak açardı. Ondan iyiliğin sessizce yapıldığını öğrendim. Küçükken akşam çarşıda dolaşırken elimi tutar bakkal, fırın gezerdik. Zor durumda olduğunu bildiklerinin veresiye defterini temizlerdi. Çıkmadan, satıcıyla beni kimseye söylemememiz için tembihlerdi. Hiç bir ekmek aldığını görmedim mesela. Hep çok çok alır eve giderken bazı kapıları çalar hal hatır sorup verirdi. Sidikli cılız bir çocuktu. Yaşıtı olan kuzenim ondan uzun diye Sidikli ile dalga geçer ağlatırdı. Dedem Sidikli`yi kucaklar "Ağlama kızım, çam ağacının dibinde ayılar, gül ağacının dibinde efendiler oturur" derdi. Sidikli şimdi dedemin en uzun kız torunu. Annemin çocukluğunun bir kısmı İstanbul`da geçmiş. Hasta olduğumda deli gibi doktor aradık. Bulduğumuzda adamın odasına girer girmez anneme dedemin bir şeyi olup olmadığını sordu. Dedemin evinde oturuyormuş kirada. Paraları olmamış bir yıl ödeyememişler. Dedem hiç istememiş sonra da ödemeyi kabul etmemiş. Annemi görünce de ortalıkta dolanan sümüklü kız çocuğunu tanımış. "Yaptığın iyilik hep döner seni bulur. iyilik dediğin dünya gibidir. Kendi etrafında döner, güneşin etrafında döner ama bir şekilde başladığı yere geri ulaşır" derdi. Çocukluğumdan beri yaptığım her iyiliğin birilerini etkilediğini sonunda yine beni bulacağına inandım. Erkekler ağlamaz diyorlardı ama benim dedem bizim canımız yandığında bizimle ağlar. Nasırlı parmaklarıyla göz yaşlarımızı siler başımızı göğsümüze yaslar saçımızı okşardı. Takım kurup futbol oynardı bizle. Dereye girdiğimizde iki elini arkasında bağlar kaşlarını çatar kızardı. Çocukken neden kızdığına anlam veremezdim ama şimdi bende olsam kızarım. her yaz bize salıncak kurardı. Hemde kavga etmeyelim çok diye dört salıncak birden kurardı. Bahçeden meyveyi sebzeyi eliyle toplar yedirirdi. Elimize birer çuval verir topladığınız her fındık sizindir derdi. Çalışmadığınıza el uzatmayın diye tembihlerdi. Ona rağmen her İstanbul`a dönüşümüzde birer tane koca çuvalımız olurdu. Topladığımız bir poşet fındık yavruladı derdi. Kimsenin bilmediği masallar anlatırdı. Bazen karşısına geçer o kuran okurken dinlerdik. Bazen o bizi toplar büyükannesinden öğrendiği rumca türküler söylerdi. O bambaşka biri işte. Başladığı işi bitirene kadar vazgeçmemeyi de dedemden öğrendim. Çok çalışır, çalıştığı için hiç söylenmezdi. Asla pes etmezdi. Şimdi bile pes etmiyor işte. Ben çocukken elini kalbine koyar ölüyorum der gözlerini yumardı. Uyuz her seferinde ayıltmaya çalışırdı. Ben hiç uyan demedim. Çünkü benim dedem ölmezdi. Yine gözlerini açsın beni korkutmak için öyle yapıyor olsun.