Büyümek tercih ettiğimiz bir şey değil. Çocukken
istediğimiz, gerçekleştiğinde yakındığımız şey. Ne kadar salak bir çocukluk
geçirsem de akıllıca ettiğim tek dua büyümemekti. Boşa gitmiş bir dilek hakkı
daha. Dişi çıkan çocuk yastık altı yapıp para çikolata diler birde benim
dileklere bak. Büyüdükçe okuldan şikâyetçi oldum, sınavlardan, sorumluluktan,
işten, işten ve işten. Yeni yeni fark ediyorum ki büyümenin güzel tarafları
var. Çocukken herkes beni sevsin diye deli gibi çırpınırdım. Arkadaşlarım,
etrafımdaki büyükler. Benim hayalim herkes tarafından sevilmekti. Bunun için
çırpınıyordum. Davranışlarımı insanların isteklerine göre düzenlerdim. Ne kadar
düzgün ve istenilen davranırsam o kadar severler. Büyüdükçe insanlar beni
sevsin diye uğraşmaktan vaz geçtim. İnsanların sevmesini umursamayı bıraktım
yavaş yavaş. Onların değil benim kendimi sevdiğim gibi olmaya başladım.
Büyümeye dair en sevdiğim şey buydu. Sizin için büyümenin güzel tarafı ne?
Senin söylediğinin dışında bir şey daha var. Yaşım ilerledikçe çevremde konuşup duranları daha az umursamaya başladım. Böyle yaşamak çok daha kolay. :)
YanıtlaSilevet ya. Senin için artık söylenenler bir kanun olmaktan çıkıyor resmen :D
SilBüyümek... :)
YanıtlaSilBeklerim bloguma, iyi akşamlar... :)
büyümek..
Silbüyümenin tek hoş yanı bence, sana laf söyleyenin, karışanın azalması :) ama bunun dışında bence büyümek kötü bişi. ben mesela beş ila onbeş yaş arasında kalmak isterim hep :)
YanıtlaSilÖyle bir imkan varsa bende isterdim. Büyümenin bir iki avantajı var ama gerisi kaybedenlerin toplaşma mekanı gibi :D
SilBüyüdükçe karakter daha önemli hale geliyor ve verdiği bağımsızlık hissini seviyorum :)) Yine de gelecek kaygısı, üzerimize yüklediği sorumluluklar... çocukluğa geri mi dönsek :D
YanıtlaSilSorun çokkk. Ama o özgürlük ve kendi değer yargıların işin yemekten önce yenen tatlısı gibi :D
SilBen de aynı şeyi dilerdim küçükken. Hiç büyümeyeyim, hep sevilen ailenin şımarık küçüğü olayım isterdim ama boş hayaller işte :D Gerçekten büyüdükçe "herkesin beni sevmesi lazım" düşüncesi "beni sevmek zorunda değiller, ben de sevmek zorunda değilim" şeklinde değişiyor ya, hayat kurtarıyor o. Bireyin kendi özerkliğini ilan edebiliyor olması bence büyümenin en güzel yani. Hesap vereceksen bile bunu kendi isteğinle yapıyorsun, başkalarına göre yaşamıyorsun falan filan işte :D
YanıtlaSilÖzgür iradeyi ele geçiriyoruz resmen D:
SilBüyüdükçe okuma aşkına tutuldum. 15 yaşımdan sonra okumaya başladım ve kitap tutkunu oldum. Her sene fuarlara gidip bir sürü sayısız kitap aldım. En sevdiğim yerler kitapçılar, sahaflar oldu.
YanıtlaSilVe okudukça aslında hayalgücü çok yüksek bir insanmışım onu fark ettim.
Büyürken hatırladığım en güzel anım bu:)
Ben de çocukken kitap okumaktan nefret ederdim. Şimdi okumak için hiç bir fırsatı kaçırmıyorum :D
SilÖzgürlük :) her ne kadar sistem zorunluluklarla bizi sınırlasa da en azından kendi adıma karar verme özgürlüğüm :)
YanıtlaSil