ben ektim bir zahmet biçsinler

Ne yapıyorsam torunlarım için. Dünyanın çivisi değil boku çıkmışken sifon çekilmeden önce kendimi belgelemeye karar verdim. Günlük tutmaya başladım ve bunu doğacak torunlarım için yapıyorum. Cümleme bile öyle başladım. En sevdiğim torunuma bırakacağım ölünce de. Torun ayırt edilmez demeyin edilir, evlat değil ki bu. Aralarında en aktivist en başına buyruk ya da duygusal vefakar olana bırakırım. Cinsiyet ayrımı yapmak gibi olmasın ama kız olması tercihim. Erkek bir torunum “ne kaşar hatunmuş bizim ki” desin istemem. Kadın kadından anlar ama erkek için aynı şeyi düşünemiyorum. Hem koca ömrü boşa yaşamak istemem. Tamam bir nesle ilham olamam belki ama farklı nesiller aynı problemler felsefesiyle ateş böceği olurum belki. Sonuçta bir nevi tarihe de tanıklık ediyoruz şurda. Başımıza gelmeyen bir uzaylı istilası kaldı onunda eli kulağında. Gerçi bir yandan da tüm anılarımı günün irinde kaybetmek gibi bir korkum var. Hem duygular hissettiğim öfke, üzüntü, hırs, yorulmuşluk, sevgi, mutluluk bunlar değişiyor. Yazarsam o gün nasıl hissetmişim bilirim. Hem onun içine kötü gününde gülebileceği bir büyüğü olsun. Belki arada ağlatırım da. Buraya yazmayı seviyorum, yakalanma korkum olmuyor falan ama elimin altında her gün yazdığım, atlamadığım bir şey olsun istedim. Hem bakarsınız bir gün bir sandık dolusu falan olur, geçmişi bilen kimse kalmaz çünkü nükleer savaş yüzünden birbirimizi yemiş oluruz. Benim günlükte hayatta kalma rehberi diye yok satar.