annelik sendromu veya değil

İnsanların benim ve aile anlayışım hakkında yorum yapmasından cidden nefret ediyorum. Benim bildiğim on liran varsa onu kardeşlerinle paylaşacaksın. O bölünüp duran, devreden, düz hesap yapalım dediğin ,333333333`lere rağmen. Birimizin canı sıkkınsa, başı dertteyse bir değil üç kişi sorunu çözeriz. Üniversite birinci sınıftan beri çalışıyorum. Babam yarım bıraktığım kursları sebep göstererek yeni bir tanesinin parasını ödemeyi reddedince kendi başımın çaresine bakmam gerektiğini anladım. Kredi kartım dahil her şeyimi kendim ödedim. Ne zaman alışverişe gitsem kendime bir parça bir şey alıyorsam bizimkilere de mutlaka alırım. Sidikli ya da Uyuz bir şey istediğinde de mutlaka uzun veya kısa vadede de olsa alırım. Durumu bazen abartıp kredi kartımı ödemekte zorlandığım dönemler oldu ama bir şekilde hallettim hep. Bilgisayarcı ise hep bu durum için söylendi. En son mezuniyetten ve iş bulmaktan bahsediyoruz “İş bulduktan sonra bizim çocukların masraflarına yardım edeceğim” dedim. Bilgisayarcı ve Forvet beni suçlamaya başladı. Neymiş salaklık yapıyormuşum, abartıyormuşum, onların anne babası değilmişim. İtiraz edince bu kez Bilgisayarcı “Abim bana yardım etmiyor. Kendim hallediyorum her şeyi.” dedi. Durumların farklı olduğunu söyledikçe bu onların büyüyüp sorumluluk almasına engel olduğumu söyledi ve Forvet`de bunu destekledi. Kızdım hem de çok. Bilgisayarcı`nın abisi ile ilişkisiyle bizimkisi aynı değil. Adam askeri lisedeydi ve liseden beri eve hafta sonundan hafta sonuna geliyor. Mezun oldu açık denizlerden karaya ayak basmıyor. Bilgisayarcı evden gidip geliyor. Kazandığı her para zaten kendisine kalıyor. Ama herkesin benim paramı ailemle paylaşmam gözüne batıyor. Onlar benim kardeşim. Kaldı ki onlar ile durum aynı değil. Bilgisayarcının okuduğu mühendislikle kusura bakmasın ama tıp bir değil. Aldığımız toplasan üç beş kitap parasıyla Uyuzun aldığı bir kitabın parasıyla da aynı değil. Eve çıkmasın o zaman diyor, rahatına düşkünlükle suçluyor ama Bilgisayarcı hayatı boyunca bir derse erken gelmedi ve evle okul arası yirmi dakika onun. Uyuz okula gidip gelme ile yaklaşık 5 saat kaybediyordu. Bir insan ortalama günde 6 saat uyusa siz hesap edin. Sidikli zaten başka şehirde ve bunun yurt parası-ki özel-, harçlığıydı ayda ne kadara geldiğinden haberi yok. Kalkmış bana yok şunu ona alma kendisi alsın demesin. Tamam farkındayım abarttım çoğu zaman ve Sidikli bu durumu abartıp zaman zaman sömürüyor ama artık frenliyorum kendimi. Uyuz deseniz kesinlikle öyle bir çocuk değil. Babam geçirdiği kazadan sonra bisiklet için para vermeyince lise birdeyken daha tatilde gidip markette iş bulup bisikletinin parasını kazanmış bir çocuk. Şimdi kalkmış kardeşlerime şımarık, bana onların büyümesine engel olan, anne tribine girmiş biri olduğumu söylüyor. Kusura bakmasın ama şu günümüzü bize sağlayan anne babama kardeşlerimin isteklerini yüklemek istemiyorsam evet suçladıklarının hepsiyim. Annem hep en büyük hazineleri olduğumuzu söyler. Bu kadının hazinelerine biraz yardım etmişim, omuzundan azıcık da olsa yükü almışım, ona birada olsa kendi için yaşama fırsatı vermişim çok mu? Bilmiyorum ama söyledikleri bencilce geliyor. Bugün şu noktada duruyorsam her bir şeyi annemle babama borçluyum. Sokakta milyonlarca anne baba var ve bunların büyük bir çoğunluğu çocuklarıyla ilgilenmez ailem bana maddi manevi her türlü desteği verdi. Benim onlara en iyi ödeme şeklimde ancak kardeşlerime her türlü maddi manevi destek vererek olacağını düşünüyorum.