21 Mart 2015 Cumartesi

hasta kafası


Hastayım temalı bir yazı olsa da mevzu bu değil. Mevzu benim insanlara değer vermemden daha çok değer görmem ve bunu aslında hak etmemem. Hastayım ve evde yataktan çıkmadan uyku uyanıklık arası yattım. Yatmaktan sırtım ağrıdı, sıkıldıkça blog okudum yine uyudum. Akşam saat on gibi telefonum çaldı Forvet arıyor. “Nerdesin eve bulamadık biz” dedi. Hem de bizim Gevşek`le. İnanmadım. Bu saatte hastayım diye beni görmeye gelecekler. Sidikliden adresi aldık dediler ben hemen sordum almışlar ama sebep söylememişler. Bizim kızda pek bir rahat meraksız. Ben olsam 4595199350356 kez sormuştum. Evi tarif ettim ama hala inanmıyorum duruma. En son geldik diklerinde camdan bakıp arabayı görünce inandım. Ben aşağıya inecektim izin vermedi annem, yukarı çağırdık. Bana kalsa çağırmazdık ya annem ısrar kıyamet ayıp olur bilmem ne. Geldiler annem başladı Gevşek aç diye, dünyanın şeyini hazırlamaya ve beni de sürüklemeye. Huhuu hastayım, bütün gün yattım ben. Bizimkilerde anneme beni şikayet etti. Kızları kahvaltıya onların gelemem dediği gün çağırmışım onlar gelememiş tekrar istiyorlarmış. Babam başladı araba muhabbeti yapmaya. Bense hasta hasta çay getir götür. Gelelim neden hak etmememe. Forvet günlerdir hasta. Okulu dört yılda ilk kez geçen sene çok ısrar ettik diye kıran çocuk hastayken bile gelirdi, bu kez okulu kırıp bu hafta okula gelmemişti. Sevgilisi bugün görüşelim demiş, hastayım deyip evden çıkmamış. Gevşek deseniz okul değiştirdikten sonra hafta da bir benimle görüşürken, sonradan sevgilisinin kıskançlığı yüzünden ayda bire döken adam. Biri hasta ve bize geldiğini görüp olay yaratacak sevgiliye sahip, diğeri en başından olay çıkartacak bir sevgiliye. Ama hastayım diye geldiler. Ve ben bu insanları sırf aile içine insan sokmayı sevmiyorum diye ilk defa bu yıl evime davet eden insanım. Üniversiteden bir tek Bilgisayarcı dört yıldır gelip gider. Diğerlerini ise bu yıla kadar evime hiç çağırmadım. Ama onlarla tatile de gittim, onların evlerine de.  Kaldı ki ben özellikle Forvet`le sabah akşam birlikteyim. Hasta haliyle beni görmeye geliyor, bense onları istedikleri halde tanıştırmamıştım anne babamla. Kahvaltıyı organize ederken bile ben bugün uygunum uygun olan gelir tavrındaydım. Bildiğiniz öküzüm ya. İnsanlar bu kadar değer verirken benim yaptığıma bakın. Düşünüyorum da NilKuşu ve Dahi`yi bile üç yıl sonra bizimkilerle tanıştırmışım. Onların akrabalarının yarısını tanırken hem de. -Gerçi Dahi ile tanıştığım günden dört yıl sonra anlaşabilmeyi başardığıma göre erken bile.- Ama iş bana gelince yüz bin defa düşünüyorum ailemle tanıştırırken evime davet ederken. Saçma belki ama evim özelim. Bir kez kapısını açtığımda aileden görüyorum artık. Ne alaka dimi ama öyle. Çekirdek ailem var birde evime aldığım insanlardan oluşan ailem. İnsan seçtiği aileyi iyi seçmeli. Bu yüzden fazla ince dokuyorum. Çünkü bir kez güvendiğimde tam güveniyorum. Ama fark ettim ki bunu yaparken etrafımdaki insanlar bana verdikleri değer kadar değer vermiyorum. Onların beni düşündükleri kadar ben onları düşünmüyorum. Hatta açıkçası umursamıyorum onlar kadar. Annem hep duygusuz bir çocuk olduğumu düşündü, onunla duygularımı açıkça konuşmadım diye dem vurdu. Hatta bu halim yüzünden kendini suçladı, yetiştirirken bir yerler hata yaptım diye. Ama olmuyor işte. Bazı insanlar böyle. Kötüyüm, açamıyorum. Şimdi insanlara davranışım yüzünden kendim suçlu ve tam bir sürtük gibi hissediyorum. Ama onlara durumu anlatmak yerine buralarda yazıyorum. 

4 yorum:

  1. Herkese öyle hemen evine almıyor olman ne güzel. Bence çok mantıklı bir düşünce. Ben de mümkün mertebe kimseyi annemle ya da abimle tanıştırmam, anne evime gelmemelerini sağlarım ki gelen kişi sayısı da azdır oraya.
    O değer verildiği kadar vermeme olayı da öyle düşünme eminim bir şey olsa onlardan birine sen de arkana bakmadan koşar yardım edersin. Onlar senin evine gelecek kadar değerli sende çünkü belli. Kendi aile sınırlarını koruyup ona göre çevreni şekle sokman ya da benzeri şeyler onları sende değersizleştirmez he o işler öyle yürüyorsa eğer ben de birçok arkadaşıma zerre değer vermiyorum denebilir

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. içimirahatlattın açıkçası. Farkındayım çünkü duygu konusunda cidden zayıfım. Sanki insanlara gerekli önemi değeri vermiyormuşum gibi hissettim. Hatta daha çok suçluluk.

      Sil
  2. Geçmiş olsun serum var istersen :D şaka bi yana bende bu gün hastanelik oldum bi kişi bile ziyaretime gelmedi arkadaşlığımı bitirmeye karar verdim hepsiyle. hissetmeleri lazımdı illa söylemem mi gerek ( kusura bakma Witch burda böyle saçmalamak istemezdim ama içimden geldi :D )
    Buarada bende senin gibiyim eve çağırma konusunda sanki koruma kalkanım ev..

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Aman bee saçmala gitsin de ben kaçırdım saçmaladığın kısım neresi :D
      Hastanelik olursam tabi gelcekler. Gelmeyene yüzyıl dırdır yaparım.
      Hiç koruma kalkanı olarak düşünmemiştim şuan çok mantıklı bir açıklama geldi kulağıma

      Sil