Beş dakika yalnız bırakmıyorlar. İşemeye gitmem için bile
ilk önce söylemem gerekiyor. Tamam kandırıldım ve bu bana ağır geldi. Hem de
çok ama bakın ben ağlamıyorum, bir şeyim yok diyorum dinletemiyorum. Gerçek bok
gibi hissediyorum ama söyleyemiyorum. Diğer bir gerçekse artık beni tanıyorlar.
Dedem öldüğünde ruh gibi gezinip iki hafta sonra bir anda ağlamaya başladığımı
biliyorlar. Kimse görmesin diye kaçtığımı, yangın merdivenlerinde saklanıp
salya sümük ağladığımı. Geri kalan tüm o saçma sapan dertlerin onda birini
onlarla paylaşmadığımı. Sürekli gülmeye çalıştığımı, o yıkılmadım ayaklarını.
Evet yıkılmadım ama sinirliyim. Kandırıldım diye. Öfkeliyim hem de çok. Ama
bunlar bana intihara meyilli ergenler gibi davranıyorlar. Her gün sırayla
yanımdalar ya da oraya buraya giderken çanta gibi yanında taşıyorlar. “HAYIR”
kelimesini üşenmedim ezberledim 20 dilde söyledim ama anlamıyorlar. Bana dışarıda
olmanın iyi geleceğini sanıyorlar. Millet gülerken sırıtıyorum ama istediğim
evde olmak. Çok mu şey istiyorum. Sanki herkes biliyor bana gülüyormuş gibi
geliyor. “Aklın nerdeydi senin, hiç mi anlamadın” diyorlar sanki. Yabancının
verdiği çikolataya koşup öldürülen çocuk misali benim ki. Azıcık beni dinleme
müsaade etseler olmaz mı? Şu kadarcık zamanda ne kadar çok şey yaşadım kimse
görmüyor mu? Ve neyi fark ettim biliyor musunuz? Hayatımda yaptığım en iyi şey
kalem alıp yazmadıklarımı buraya yazmayı denemek için bu bloğu açmak. Annemin
eline geçer mi kaygısı yok, Sidikli okusa ne der derdi yok. Beynimden geçenleri
somutlaştırabildiğim bir yer işte. İnsanın kendine sakladıkları için bir yer.
Ne garip, yazıyorum. Kimse kim olduğumu bilmiyor ve ben özgürce duygularımdan
bahsedebiliyorum. Kendimle konuşabiliyorum. Bazen yazarken fark ediyorum
aslında gerçekte nasıl hissettiğimi. Başıyla sonunda farklı şeyler söylediğimi.
Cümlelerimin bile kafasının karışık olduğunu. Kendime ne kadar kızgın olduğumu.
Kimse bilmesin, kimse görmesin. Elimden bunu da almasınlar.
Bazı düşüncelerimizi, hislerimizi çok güvendiğimiz, sevdiğimiz, en yakınımızdaki kişilerden bile saklama ihtiyacı çok normal geliyor bana. Herkes ayrı bir birey, ne kadar birlikte olsak da..
YanıtlaSilAklından geçenleri görmek daha ikna edici, bloga yazı yazmak iyi geliyordur muhakkak.
tahmin ettiğimden de iyi geliyor.
Silanlatma konusunda problemliyim.burda langır lungur her şeyi anlatırken dışarıda dut yemiş bülbül gibi hisleri içime saklıyorum. bu kezde insanlar sitem ediyor. biz anlatıyoruz sen neden anlatmıyorsun. ama anlatılmıyor işte
katılıyorum, bloğa yazı yazmak sanki aynaya bakıp kendinle dertleşmek gibi
YanıtlaSilbol bol yaz sen.
birde ne var biliyor musun kimse okumasa da yaz boşver diyorsun ama bakıyorsun günlük niyetine yazdığın şey dile gelip cevap veriyor. bazen akıl :D
Silbi de yeni tarifime baksan yaaaa :)
YanıtlaSilbirisi yapsa ben yesem. ben onun kıvamını tutturamıyorum yaa. hep fırında unutuyorum.
Silyalnızlığa da çok güvenme.
YanıtlaSilbir süre sonra kendine bile hasret bırakır.
yaz bol bol, iyi gelir
yani ben öyle yapıyorum.
hı hı.
yüksek dozda yalnızlığa maruz kalmak istemem ama bu ara cidden ona ihtiyacım var.
SilSanırım bazen biraz da geri alsalar dedirtiyor yalnızlık.. Birazı iyi, birazı senin hakkın ama iş uzarsa kendin de küsüveriyor sana onu kimsesiz bıraktığın için. Yazmak ise farklı bir
YanıtlaSileylem başlı başına. Sen yazıyı yazmıyorsun aslında, yazı kendi kendini yazıyor. Bir ihtiyaç gibi, hava kadar, su kadar...
yataktan çıkmasam azıcık kafa toplasam istiyorum. insanlar beni düşünüyorlar kendince ama sürüklenmek sürekli eğlendirilmeye çalışılmak istemiyorum. ister istemez rol yapmak zorunda kalıyorum.
Silzaten yazılarımın kıçıyla başı ayrı yerlerde oynuyor :D
Bazen insan gerçekten yazarken anlıyor aslında ne hissettiğini.
YanıtlaSilsanırım öyle. yazdıktan sonra bir bakıyorum kendime itiraf edemediğim şeyler ekranda duruyor.
SilYalnız kalmak da bir ihtiyaç. Evet... :)
YanıtlaSilNeyse, ben de bloguma beklerim diyerek sevgilerimi yolluyorum... :)
gelmedim dimi uzun zamandır. aklım başımda değil hep ondan
SilYazmak en büyük terapi... Sen yaz, iyi gelecektir illa ki. Ben inanıyorum .
YanıtlaSiliyi geliyor sanırım. bu ara sürekli yazıp yazıp sildiklerim o kadar çok ki
Silhepimiz hatalar yapabiliriz, o an duyguların onu istemiştir onu yapmışsındır,
YanıtlaSilpişman olmanın faydası yok..
yazmak belki de sakladığın hislerinin çözülüşü oluyor ve iyi geliyor.
mavi yaa bir tanesin sen :D
Silkeşke azıcık şu isteklerimi ani çıkışlarımı firenleyebilsem.
Yalnızlığı çok severim, çok iyi dosttur seversen onu. Ama biraz sevgini azalt o zaman gazabından korkmalısın.
YanıtlaSilyalnız kalmak istiyorum dediğime bakma aslında nefret ederim ama şu ara insanlar bana fazla geliyor.
Sil