20 Aralık 2014 Cumartesi

elime biraz yalnızlık verseler


Beş dakika yalnız bırakmıyorlar. İşemeye gitmem için bile ilk önce söylemem gerekiyor. Tamam kandırıldım ve bu bana ağır geldi. Hem de çok ama bakın ben ağlamıyorum, bir şeyim yok diyorum dinletemiyorum. Gerçek bok gibi hissediyorum ama söyleyemiyorum. Diğer bir gerçekse artık beni tanıyorlar. Dedem öldüğünde ruh gibi gezinip iki hafta sonra bir anda ağlamaya başladığımı biliyorlar. Kimse görmesin diye kaçtığımı, yangın merdivenlerinde saklanıp salya sümük ağladığımı. Geri kalan tüm o saçma sapan dertlerin onda birini onlarla paylaşmadığımı. Sürekli gülmeye çalıştığımı, o yıkılmadım ayaklarını. Evet yıkılmadım ama sinirliyim. Kandırıldım diye. Öfkeliyim hem de çok. Ama bunlar bana intihara meyilli ergenler gibi davranıyorlar. Her gün sırayla yanımdalar ya da oraya buraya giderken çanta gibi yanında taşıyorlar. “HAYIR” kelimesini üşenmedim ezberledim 20 dilde söyledim ama anlamıyorlar. Bana dışarıda olmanın iyi geleceğini sanıyorlar. Millet gülerken sırıtıyorum ama istediğim evde olmak. Çok mu şey istiyorum. Sanki herkes biliyor bana gülüyormuş gibi geliyor. “Aklın nerdeydi senin, hiç mi anlamadın” diyorlar sanki. Yabancının verdiği çikolataya koşup öldürülen çocuk misali benim ki. Azıcık beni dinleme müsaade etseler olmaz mı? Şu kadarcık zamanda ne kadar çok şey yaşadım kimse görmüyor mu? Ve neyi fark ettim biliyor musunuz? Hayatımda yaptığım en iyi şey kalem alıp yazmadıklarımı buraya yazmayı denemek için bu bloğu açmak. Annemin eline geçer mi kaygısı yok, Sidikli okusa ne der derdi yok. Beynimden geçenleri somutlaştırabildiğim bir yer işte. İnsanın kendine sakladıkları için bir yer. Ne garip, yazıyorum. Kimse kim olduğumu bilmiyor ve ben özgürce duygularımdan bahsedebiliyorum. Kendimle konuşabiliyorum. Bazen yazarken fark ediyorum aslında gerçekte nasıl hissettiğimi. Başıyla sonunda farklı şeyler söylediğimi. Cümlelerimin bile kafasının karışık olduğunu. Kendime ne kadar kızgın olduğumu. Kimse bilmesin, kimse görmesin. Elimden bunu da almasınlar.

20 yorum:

  1. Bazı düşüncelerimizi, hislerimizi çok güvendiğimiz, sevdiğimiz, en yakınımızdaki kişilerden bile saklama ihtiyacı çok normal geliyor bana. Herkes ayrı bir birey, ne kadar birlikte olsak da..
    Aklından geçenleri görmek daha ikna edici, bloga yazı yazmak iyi geliyordur muhakkak.

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. tahmin ettiğimden de iyi geliyor.
      anlatma konusunda problemliyim.burda langır lungur her şeyi anlatırken dışarıda dut yemiş bülbül gibi hisleri içime saklıyorum. bu kezde insanlar sitem ediyor. biz anlatıyoruz sen neden anlatmıyorsun. ama anlatılmıyor işte

      Sil
  2. katılıyorum, bloğa yazı yazmak sanki aynaya bakıp kendinle dertleşmek gibi
    bol bol yaz sen.

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. birde ne var biliyor musun kimse okumasa da yaz boşver diyorsun ama bakıyorsun günlük niyetine yazdığın şey dile gelip cevap veriyor. bazen akıl :D

      Sil
  3. bi de yeni tarifime baksan yaaaa :)

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. birisi yapsa ben yesem. ben onun kıvamını tutturamıyorum yaa. hep fırında unutuyorum.

      Sil
  4. yalnızlığa da çok güvenme.
    bir süre sonra kendine bile hasret bırakır.
    yaz bol bol, iyi gelir
    yani ben öyle yapıyorum.
    hı hı.

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. yüksek dozda yalnızlığa maruz kalmak istemem ama bu ara cidden ona ihtiyacım var.

      Sil
  5. Sanırım bazen biraz da geri alsalar dedirtiyor yalnızlık.. Birazı iyi, birazı senin hakkın ama iş uzarsa kendin de küsüveriyor sana onu kimsesiz bıraktığın için. Yazmak ise farklı bir
    eylem başlı başına. Sen yazıyı yazmıyorsun aslında, yazı kendi kendini yazıyor. Bir ihtiyaç gibi, hava kadar, su kadar...

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. yataktan çıkmasam azıcık kafa toplasam istiyorum. insanlar beni düşünüyorlar kendince ama sürüklenmek sürekli eğlendirilmeye çalışılmak istemiyorum. ister istemez rol yapmak zorunda kalıyorum.
      zaten yazılarımın kıçıyla başı ayrı yerlerde oynuyor :D

      Sil
  6. Bazen insan gerçekten yazarken anlıyor aslında ne hissettiğini.

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. sanırım öyle. yazdıktan sonra bir bakıyorum kendime itiraf edemediğim şeyler ekranda duruyor.

      Sil
  7. Yalnız kalmak da bir ihtiyaç. Evet... :)

    Neyse, ben de bloguma beklerim diyerek sevgilerimi yolluyorum... :)

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. gelmedim dimi uzun zamandır. aklım başımda değil hep ondan

      Sil
  8. Yazmak en büyük terapi... Sen yaz, iyi gelecektir illa ki. Ben inanıyorum .

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. iyi geliyor sanırım. bu ara sürekli yazıp yazıp sildiklerim o kadar çok ki

      Sil
  9. hepimiz hatalar yapabiliriz, o an duyguların onu istemiştir onu yapmışsındır,
    pişman olmanın faydası yok..
    yazmak belki de sakladığın hislerinin çözülüşü oluyor ve iyi geliyor.

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. mavi yaa bir tanesin sen :D
      keşke azıcık şu isteklerimi ani çıkışlarımı firenleyebilsem.

      Sil
  10. Yalnızlığı çok severim, çok iyi dosttur seversen onu. Ama biraz sevgini azalt o zaman gazabından korkmalısın.

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. yalnız kalmak istiyorum dediğime bakma aslında nefret ederim ama şu ara insanlar bana fazla geliyor.

      Sil