acı teraziyle de ölçülmüyor ki

Nankörlük ediyorum belki ama kalabalıktan bıktım. Aslında bıkmakdan ziyade yoruldum. Etrafta o kadar insan varken millete servis yapmaktan, iyi dilekleri için kafa sallakmaktan yoruldum. Kalabalığın içinde kafamı yaslayacak bir omuzu bırakın kendimi bulamadım. Kendimi çok robotik hissttim. Hiç bir şey hissetmeye hakkım yokuş gibi. Bir şeyler servis et, topla gelene hoşgeldiniz, gidene hoş çakalın. İnsanların yanımızda olmak için geldiklerini biliyorum ama fazla geliyor. İstediğim yalnızlıkken kendimi kabuklarımı örmekken açık yarayla çay servisi yaptım. Yedi gün istisnasız mevlüt pilavı servis ettim. Nefret etiiğim et tavuk kokusu çektim. En kötüsü de annemin o halini görmekti. Anneannemin yanlızlığını hissetmekti. Herkes aşk evliliği istiyorya bir durup düşündüm gerçekten ne istediğimizi biliyor muyuz? Dedemle anneannem birbirlerine çok aşıklardı. Dedemin tek unutmadığı insan. Aklıma sürekli anneanneme bakışı evden her çıkarken yüzünü iki eliyle tutup anlını öpüşü böyle salak anılar doluşuyor. En son hastanede yatarken sağ elimi tutup kendine çekmesi gözlerimin içine bakmasını unutamıyorum. Belki diyorum bir an hatırladı. Dedemin bizim için ne kadar önemli olduğunu hiç fark etmemiştim.