7 Temmuz 2015 Salı

peki ben


İnsanların hayatını kıskanmak gibi bir adetim yoktur. O yüzden bunu kıskançlık olarak boşuna algılayıp çıkarımlar yapmayın. Tabi bunu adı kıskançlık olup ben farkına varmadıysam da vurun yüzüme gitsin. Arkadaşlarım iş buluyor, yüksek lisans için görüşmelere gidiyor, interrailler planlıyor. Bazısı da düğün dernek işte. Bense hiçbir şey yapmıyorum. Ciddi anlamda hiçbir şey yapmıyorum. Uzun zamandır o kadar çok şey yapıyordum ki bir anda elimde hiçbir şeyim kalmadı. Hatta o kadar çok şikayet etmeme rağmen özledim sanırım. Bir yandan da umurumda değil. Umurumda olmamasını bir şeyler yapmak için harekete geçmememden anlıyorum. Ama lanet uyku alışkanlıklarım devam ediyor. Beşte yatıp onda kurulu saat gibi kalkıyorum mesela. Önceden böyle değildim. O saatte yattıktan sonra üçlere dörtlere kadar kalkmazdım. Sabahtan akşama kadar ya kitap okuyorum, ya film izliyorum ya da belgesel. Arada can sıkıntısıyla yeni yemekler tatlılar deniyorum, ama tatma işi akşamı buluyor malum. Temizlik ve ütü yapıyorum mesela. Canım mı sıkılıyor ama sıkılmıyor da. Durumdan öyle efsane sıkıldım diyemem ama bir şeyler eksik. O kadar alışmışım ki bir şeyler yapmaya şimdi tembellik yapmaya çalışıp beceremiyor ama aynı zamanda yapıyor gibiyim. Ama sorun ne biliyor musunuz? Ben ne istediğimi bilmiyorum. Annem babam klasik anne baba gibi iyi bir bölüm kazanmamı istedi yaptım. Tercih ederken de puana baktım girdim. Aslında ne istiyorum bilmedim. Sonra pişman oldum, bazı yanlarını sevdim. Son bir buçuk yıldır da deli gibi çalıştım. Bir sürü projeye girdim, bir sürü hocanın tabiri caizse ayak işlerine varana kadar yaptım. Özel yaşamımdan feragat ettim, işlerin bitmesi için. Ne için derseniz hiç için aslında. Araştırma yapmayı sevdiğimi fark ettim, bunu için yüksek lisans istedim sonra ydsy girmeyi unuttum. Alesten aldığım 78 de bir bokuma yaramaz ayıptır söylemesi. Zaten araştırma yapmayı sevsem de salak cümle kalıplarına oturtup, kurallarla dolu makale yazmaktan da hoşlanmıyorum. Çok şeyden feragat ettim. Ama en çok zararı kendim olmaktan vazgeçerek yapmışım. Yapmaktan zevk aldığım şeyleri bırakmışım. En son çizdiğim resmi sırf Dahi istedi diye uykudan feragat edip yapmıştım. Kemanıma pratik yapmaya vakit bulamayınca veda ettim. Gittiğim kurslar hep hobisel şeylerken sonra hep mesleksel şeyler olmuş. Dil kursuna parayı iki yıl önce yatırıp gidememişim mesela. Hala gel sınava gir diye mesaj atıyorlar Allahtan. Hayatı kaçırmışım. Resimlere bakıyorum milletin bir sürü yere gitmişler. Bense her defasında onlara şunun iş var yapmam lazım, staja gitmem lazım demişim. Tamam farkındayım çok gezen bir tiptim ama bir çok şeyi de kaçırmışım. Şimdi hepsinin birer hedefi varken bende yok. Ne yapacağımı bile bilmiyorum. Hayatım sabahtan akşama köleleşsin istemiyorum. Kendime artık zamanlar bulmaya çalışmakta istemiyorum. Ama bakıyorum herkesin bir hedefi var bir uğraşı benimse yok. Sadece oturup insanları izliyorum işte. Diyorum bul bir iş çalış işte ama olmuyor. İstemiyorum. Standartlaşmak istemiyorum. Ama insanları gördükçe de kendimi kötü hissediyorum. Çünkü beklenen bu. Peki ben ne bekliyorum kendimden. Ya da bir süre daha geçtikten sonra ailem ne bekleyecek benden. Beklenti… Ne kadar salakça bir şey aslında. İnsan üzerinde kurulan baskıdan başka bir şey değil. Çalışmanı bekliyorlar, evlenmeni, çocuk yapmanı ama ben bunların standartlaşması içine girmek istemiyorum. Keşke, keşke ne yapmak istediğimi bilseydim.

20 yorum:

  1. Yoğun tempolu hayatın bir anda boşluğa çıkınca afallamışsın ki bu çok doğal bir şey. Bir süre ara ver gerçek anlamda tatil yap, o hobi için gitmek istediğin kurslara git ya da kemana geri dön falan ne bileyim bir şeyler yap ama senden beklenilenlerin hesabına girme su an sen de benim gibi depresyona 2-3 adım uzaklığındasındır çünkü okul hayatımız 3 aşağı 5 yukarı aynı geçti gibi görünüyor. Kendine zaman ver önüne o hedefi kendin koyarsın zaten kafan toparladığında. Düşünme yani bunları :D

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Ya öyle bir boşluk ki sürekli bir şey yapıyor gibi ama aslında hiç bir şey yapmıyorsun:D
      Depresyona adımlar mı Cha bence ben tam olarak ordayım terapist numarası lazım bana :D

      Sil
    2. Kadrolu ev kızı oldum temizlik yapıyorum lady! Kendi evimde bile yapmıyordum böylesini kafayı yedim bence ben :D
      Hemen lapeden sana bir randevu alalım biz ben bıraktım sen başla boşluk olmasın ahahahahaha.

      Sil
    3. Temizlik beni işim lütfen ama :D Yemek tatlı içinse kimseyi mutfağa sokmam. Onlarda olmasa sıkıntıdan ölürüm sanırım :D

      Sil
  2. aynı benim bir kaç sene önceki halim
    ben de akademik kariyer için yüksek yaptım o kadar didindim devamını getirmedim
    hep bir boşluk hissettim içimde ama sonra tembellik esir aldı beni ha çok pişman değilim
    bazen ayy şuna bak nerelere gelmiş diyorum tüm kibirimle, o da geçip gidiyor sonra
    hele de 30 u devirince her şey geçiyor o yüzden canlannnnnnn (:

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. En azından denemişsin ve pişman değilsin. Ben bir gün vazgeçtiklerim için pişman olmak istemiyorum ama sanırım beni tembellik esir aldı :D

      Sil
  3. Toplum değerleri bunlar hep aslında ya da toplumun değer olarak gördüğü şeyler oku,kazan,çalış,evlen,çocuk yap. Ne güzel anlatıyor Kaybedenler Klubünde bu olayı Nejat İŞLER ve Yiğit ÖZŞENER hatırlarmısın bilmem hatırlamazsanda eğer linki verdim izle hatırla :)

    https://www.youtube.com/watch?v=HNDy-ptK0uA

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Sidikli yani kız kardeşim 5865206620 defa izlettiği için replikleri bir kez daha izlersem ezberden okurum ben :D
      zaten başıma ne geliyorsa toplum yüzünden geliyor :D

      Sil
    2. toplumdan uzakmı durmak gerek acaba :)

      Sil
  4. yaa bak biraz tembellik yapsanaaa yaaa hiçbişi yapmaaaa :)

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Bünye tembelliği keşfetme yolunda:D Çok garip geliyor sıkı bir tempodan sonra yapacak birşeylerinin olmaması :D

      Sil
  5. Bu anlattığın benim bir dönemki halim..Çok benzettim kendime.
    Ben hiç boş kalmadım ama yazdıkların gibi, ben bir şey istemiyorum aslında kısmını çok söyledim bende.
    Bu böyle gitmeyecek merak etme.
    Bir şeylerin ucundan tutmaya başla, çünkü o bir şeyleri diğerini yanında getirecek.
    Karamsar olma kendini suçlama.
    Sevdiğin ve ya çok gerekli olan şeylerden başla.
    Bir kağıt kalem, yeni bir defter çok iyi gelir bana başlangıçlar ve programlar için..
    Şimdi karşımda olsaydın sana uzun uzun anlatır, bol muhabbet vaadederdim bu konuyla ilgili ama yazarak bu kadar oldu.. (Şimdilik!) ;)

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. ya sorun o. Kalksam işin ucundan tutsam olur bir şeyler elbet ama çok ihtimal var ve ben ne yapmak istediğimi hiç bilmiyorum. gerçekten istenmeyen bir şey yüzünden de otuzuma gelince mutsuz hissetmek istemiyorum.

      Sil
  6. Ya ben de o durumu anlayamıyorum. Her gece 5te yatıyorum, sabah 10da daima uyanıyorum ama. Eskiden 5 saat uykuyu bırak bir kenara 12 saatte anca kalkan bir insandım. Aslında bundan şikayetçi değilim ama ilginç geliyor bu halim.
    Tüm bu dediklerini standartlaştırma olarak düşünmemelisin ama bence. İş bulmanın neresi standart olabilir ki ya da mesela sen de çık dolaş, interrail cesaretin varsa yap falan. Neresi standart ki bunların. He ama tembellik yapmak istiyorsan da tembellik yap yat evde. Kötü hissetme sadece :)

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. düzen bir kez bozulunca olmuyor. Hep uzun uykuların hayalini kurdum. Şimdi fırsat var uyku yok :D
      Galiba şu ara tembellikten yana kullanmak istiyorum. Düşünmem lazım ya.
      İş içinde standartlaşmaktı kast ettiğim. akşam saatlerine kadar çalış kendine az vakit kalsın ne bilim koca dünya be

      Sil
  7. şu an aynı durumdayız.Sen sadece benim birkaç tık ötemdesin.Cha'nın dediği gibi çok yoğun tempolu bir hayattan çıkmanın vermiş olduğu boşluk bu bence.Sınavdan önce bunları bunları yapıcam diyordum ama şimdi ne yapacağımı bile hatırlamıyorum.Her şey aklımdan uçmuş gitmiş.
    Bundan kurtulmanın çözümü hala çözmüş değilim.Çözersem söylerim ama :)

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Yapılmıyor hiç biri. Bir de o kadar alışmışım ki. Şimdi hiç birşey yok ve yapacak bir şey de yok gibi geliyor.

      Sil
  8. yahu sanırım hepimizin içinden geçmesi zorunlu bir dönemmiş gibi karşımıza dikiliyor. standartlaşmaktansa şu boşluk daha iyi geliyor bana. çünkü biliyorum ki yine içinden kendimiz çıkacağız bu durumun. kesinlikle ne istemediğimizi biliyoruz ancak "ne istiyorsun?" sorusuna da bir cevabımız yok.
    ama biliyorum ve umuyorum ki geçecek Lady^^

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Ne istediğimi hiç bir zaman bilemedim. Yani böyle net olan insanları ne çok kıskandım. Hedefe kitlenenler iyi ya da kötü bir amaç edinenler. Bense hep aklı kararsızlıkla boğuşan biri oldu çıktım.Boşluk mu istersin standartlaşma mı dersen boşluğa bıraksalar umurumda olmaz. yeterki seri üretim olmayayım

      Sil
  9. yahu sanırım hepimizin içinden geçmesi zorunlu bir dönemmiş gibi karşımıza dikiliyor. standartlaşmaktansa şu boşluk daha iyi geliyor bana. çünkü biliyorum ki yine içinden kendimiz çıkacağız bu durumun. kesinlikle ne istemediğimizi biliyoruz ancak "ne istiyorsun?" sorusuna da bir cevabımız yok.
    ama biliyorum ve umuyorum ki geçecek Lady^^

    YanıtlaSil